Έφηβος
αναζήτηση του αδύνατου

Guest book

Γράψτε μας κάτι εδώ,

για να μας πείτε ένα γεια,

ή ότι άλλο θέλετε

και δεν μπορεί να μπει 

κάτω από κάποιο από τα άρθρα.

Έφηβος

14 Σχόλια to “Guest book”

  1. εβαλα link sto blog για ΕΦΗΒΟΣ
    συνέχισε !!!

    pentanostimi  -  16/07/2008 στο 12:05 πμ

  2. Καλη αρχή εύχομαι!

    P.S. Ωραία video…

    jane  -  19/07/2008 στο 12:27 μμ

  3. Οπ! Και άλλος νέος blogger! Join the club dude!

    unseen  -  2/08/2008 στο 9:10 μμ

  4. Mou aresei poli o tropos ekfrasis ton apopseon sou…

    Keep writing like that, my friend…

    Anny  -  9/10/2008 στο 1:20 πμ

  5. πως μπορει να ερθει καποιος σε επαφη με το κυριο Παπαχρηστο? Κανω μια ερευνα για τα γεγονοτα του Πολθτεχνειου και θα ηθελα να του μιλησω.

    φιλικα,

    Πενυ

    pen  -  16/11/2008 στο 7:44 μμ

  6. πως μπορει να ερθει καποιος σε επαφη με το κυριο Παπαχρηστο? Κανω μια ερευνα για τα γεγονοτα του Πολυτεχνειου και θα ηθελα να του μιλησω.

    φιλικα,

    Πενυ

    pen  -  16/11/2008 στο 7:44 μμ

  7. Πένυ γεια σου.

    Στείλε μου ένα email (στο jefhbos@yahoo.com) με το τηλέφωνό σου. Θα το δώσω εγώ στον Δημήτρη Παπαχρήστο.

    Έφηβος  -  16/11/2008 στο 9:24 μμ

  8. Λυπάμαι που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έχασε τη ζω’η του από ένα κάθαρμα που είχε ορκιστεί να προστατεύσει την οικογένειά μου κι εμένα. Έχω τρία παιδιά στην εφηβεία και ξέρω ότι το αίμα τους βράζει, η αντίδραση είναι η άμυνά τους σε όσα συμβατικά γίνονται γύρω τους κι ότι κάποια στιγμή κι αυτά δυστυχώς θα μπουν σε ένα σύστημα που δε θέλουν.
    Λυπάμαι που η ψυχή αυτού του παιδιού θα γίνει μπαλάκι για όλους όσους βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν τη κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και όλους τους άλλους άχρηστους.
    Δυστυχώς αυτό το παιδί έφυγε πραγματικά άδικα, για το τίποτα.
    Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται για όλους είναι υποκρισία να λέμε ότι κανείς δε θα το ξεχάσει ποτέ. Έφυγε τελείωσε. Μόνο οι γονείς του και η αδερφή του θα μείνουν να πονάνε για πάντα. Όλοι οι άλλοι απλώς για λίγες μέρες θα το συζητάμε. Κι αυτά τα γράφει μια μαμά 42 χρονών που με φόβο άφησε τον 17χρονο γιο τξς να πάει στην πορεία διαμαρτυρίας και πένθους των μαθητών της Χαλκίδας. Γιατί δε φοβάμαι μόνο τους αστυνομικούς πια αλλά κι αυτούς που βαπτίζονται αναρχικοί αλλά δεν είναι. Ο αναρχισμός είναι ιδεολογία και δεν είναι αλητεία. Δεν κλέβει ο αναρχικός διαμαρτύρεται. Δε διαλύει περιουσίες, δε διώχνει εργαζόμενους από τη δουλειά τους. Αναρχικός δεν είναι σκισμένο παντελόνι και μπλούζα βαμμένη. Κρίμα όλα δείχνους ότι ο Αλέξανδρος χάθηκε άδικα. Κανένας δεν τιμά τη μνήμη του. όλοι την καπηλεύονται για τους δικούς τους λόγους. Κρίμα, κρίμα,κρίμα.
    Αντίο Αλέξανδρε Ανδρέα Γρηγορόπουλε να’ναι καλό το ταξίδι σου

    Γωγώ  -  8/12/2008 στο 12:34 μμ

  9. Γειά σου Έφηβε,
    ευχαριστούμε πολύ που μας έχεις στο blogroll σου και στην κατηγορία «Παίρνω Γραμμή από». Τα πας πολύ καλά, συνέχισε έτσι.

    Μαθητική Πρωτοβουλία
    Γι’ αυτό μη σκύβετε κεφάλι, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και πάλι και πάλη.

    mathitikiprotovoulia  -  18/12/2008 στο 4:26 μμ

  10. Χρόνια πολλά!μόλις ανακάλυψα ότι είμαι κι εγώ και στην κατηγορία που αναφέρεται παραπάνω κ σας ευχαριστώ!
    Να έχουμε ενα πολύχρωμο, αγωνιστικό κ πάνω απ’όλα δυναμικό 2009.

    Γιώργος Καρατσιουμπάνης  -  31/12/2008 στο 8:30 μμ

  12. Μεσα απο ενα φιλο εμαθα για αυτο το blog και χαρηκα που ανακαλυψα αλλο ενα μερος που λεγονται αληθειες (σπανιο φαινομενο στην εποχη μας δε νομιζετε??) θα ηθελα να μοιραστω λοιπον και εδω κατι που εγραψα λιγες μερες πριν κλεισει ενας χρονος από τη δολοφονια του Αλέξανδρου…

    ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΔΕΑ….

    O Απολογισμός…..

    Τώρα μήνες μετά, όσο οι μέρες πλησιάζουν, τόσο σκοτεινιάζουν τα βλέμματα για μία ακόμη φορά. Σα και πέρυσι… Σκότωσαν ένα παιδί. Δεν τον ήξερα τον Αλέξανδρο. Μίλησα με πολλά παιδιά που δεν τον ήξεραν όμως όλοι ρωτούσαμε το ίδιο… «Γιατί;;;»
    Μας μεγαλώνουν σε γυάλες καταναλωτισμού για να καταλήξουμε κοιλιόδουλοι, κενοί ενήλικες, άλλη μια γενιά που θα καταδικάσει την επόμενη. Κάποιοι ακόμα θέλουμε να φωνάξουμε, να θυμίσουμε σε αυτούς που ξέχασαν ή δε νοιάστηκαν… Μα δε μας ακούν… Έχουν ήδη αφομοιωθεί, έχουν γίνει ένα με τη ζούγκλα αυτή στην οποία εμείς καλούμαστε να ζήσουμε… σε μια κοινωνία που δολοφονεί τα όνειρα μας καθημερινά…
    Ήταν αυτή η απαίσια νύχτα… Μας ρωτάνε γιατί τη θυμόμαστε ακόμα. Μας ρωτάνε γιατί τον λέμε ήρωα, γιατί λέμε ότι σημάδεψε τη γενιά μας. Η απάντηση μας κρύβεται μέσα στη σιωπή. Ίσως ούτε και εμείς τη γνωρίζουμε… Είναι κάποια πράγματα που δεν εκφράζονται με λέξεις, απλά τα νιώθουμε… Ίσως γιατί δε μπορέσαμε να πιστέψουμε ότι το παιδί που γελούσε γεμάτο ζωή στη φωτογραφία δε ζει πια, ότι αυτό το χαμόγελο δεν υπάρχει πια. Ίσως γιατί δε μπορέσαμε να αποδεχτούμε ότι του στέρησαν το δικαίωμα στη ζωή, ότι σταμάτησαν την ορμή, διέλυσαν τα όνειρα του… Ίσως γιατί στα μάτια του είδαμε την Ιδέα να πεθαίνει, νιώσαμε να πυροβολούν τα πιστεύω μας… Ίσως γιατί δεν αντέξαμε τη συκοφαντία γύρω από το πρόσωπο του… Ίσως ακόμα γιατί μας ξύπνησε από μια λήθη, μια ψευδαίσθηση… Ίσως…. Ίσως…
    Μας έκαναν να ρωτάμε: «Πού είναι τώρα όλοι;;» «Γιατί δε φώναξαν;;;» «Γιατί και τώρα δεν έγινε τίποτα;;;» «Ποιός τόλμησε τελικά να κατηγορήσει στα ίσα εκτός από τους νέους;;;» Τα κανάλια βρήκαν θέμα για να ασχολούνται κάθε ώρα και στιγμή γεμίζοντας τα άδεια ρεπορτάζ τους με δήθεν ενδιαφέρον για το συμβάν και τους νέους, η κυβέρνηση το βρήκε θείο δώρο αφού κατάφερε να επισκιάσει τα διάφορα σκάνδαλα (Βατοπαίδι κλπ κλπ) Η… ώριμη γενιά των γονιών μας, μικροαστοί και πολύ μακριά από τη ζωή και τις ιδέες που είχαν κάποτε, τώρα δεν ενδιαφέρθηκαν καν- Έσκυψαν μάλιστα το κεφάλι ως σωστοί, φιλήσυχοι οικογενειάρχες- Και ΕΜΕΙΣ;;; Κάποιοι δεν άντεξαν, ξεχείλισε από μέσα τους η αγανάκτηση… Δεν άντεξαν στη σκέψη να ζουν σε ένα τέτοιο κόσμο, μέσα στην αδικία, τη διαφθορά, οπού το μόνο που κυριαρχεί είναι το χρήμα. Αυτοί οι… «κάποιοι» τρελάθηκαν στην ιδέα ότι το μέλλον τους κάποια μέρα θα είναι να κυνηγάνε τη χλιδή και την εξουσία, χωρίς να νιώθουν τίποτε πια. Βγήκαν στους δρόμους ελεύθεροι, έγραψαν στους τοίχους, φώναξαν συνθήματα…
    Και όπως πάντα, άλλα παιδιά κατέληξαν στις φυλακές για να συμπληρώσουν τον αριθμό ώστε να επαινεθεί το έργο της ΕΛ.ΑΣ., άλλα στο νοσοκομείο από ξυλοδαρμούς και όλα φακελώθηκαν ως… Αλήτες. Μας καταδικάζουν λοιπόν έτσι απλά… Η εφηβεία είναι πλέον ύποπτη… επικίνδυνη…
    Ας δούμε λοιπόν τον Δεκέμβρη που δεν είναι μακριά τι θα συμβεί. Για άλλη μια φορά ομάδες κομματόσκυλων οποιασδήποτε απόχρωσης θα χρησιμοποιήσουν τον Αλέξη ως λόγο για να τα σπάσουν όλα, βάζοντας μπροστά να την πληρώνουν ανίδεα παιδιά που μπλέκονται στα δίχτυα τους, πιστεύοντας ότι έτσι διαδηλώνουν για τον άδικο και βίαιο αυτό κόσμο…
    Και όμως…. Το χειρότερο είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται… Ότι σύντομα θα διαδηλώνουμε για τον επόμενο «Αλέξανδρο», τον επόμενο φίλο, αδερφό, γνωστό, συμμαθητή, συγγενή μας…. Δεν γίνεται το 2008, μόλις λίγους μήνες πριν να αφήνουμε να συμβαίνουν τέτοια έκτροπα!!! Σταματήστε λοιπόν να κομματίζεστε και να φανατίζεστε βλακωδώς προσπαθώντας να αναλώσετε την επαναστατικότητα σας σπάζοντας, καίγοντας και παριστάνοντας τους δημαγωγούς!! Βρείτε «πιστεύω» εσείς που δεν είχατε, βρείτε όνειρα εσείς που δεν ονειρευτήκατε….

    Υ.Γ. Και παιδιά, δεν πειράζει αν σας πουν χαζούς, τρελούς, ονειροπόλους ή ευαίσθητους… Ο κόσμος αλλάζει με αυτούς τους ανθρώπους που δε φοβούνται γιατί είναι τρελοί. Και ναι, πρέπει να είσαι ολίγον τι τρελός για να ονειρευτείς, να θελήσεις να αλλάξεις το κόσμο…. Ή απλώς…. νέος….

    Anna Aliazi  -  25/01/2010 στο 3:44 μμ

  13. Οι μαθητές (σπουδαστές κτλ) είναι αποδέκτες, χρήστες ή/και καταναλωτές ενός προϊόντος που λέγεται: “εκπαιδευτικό προϊόν”. Ταυτοχρόνως, είναι και οι ίδιοι “εκπαιδευτικά προϊόντα”, ως αποτελέσματα του προηγουμένου.
    Εν τω μεταξύ πρέπει, βεβαίως, να έχουν άποψη περί πάντων…
    Μεταξύ των “πάντων” είναι και το εξής θέμα …εκθέσεως ιδεών (ήτοι άνευ επεξηγήσεων):
    “Οι μαθητές, είναι εντολείς ή, εντολοδόχοι, τίνων και υπό ποίας προϋποθέσεις…”

    Αλεξίνοος  -  4/03/2010 στο 6:41 μμ

  14. Εδώ και μια ώρα χαζεύω το blog σου… το ανακάλυψα τυχαία. Μακάρι να είχαν όλοι τις απόψεις σου. Ένα μεγάλο μπράβο για αρχή και ένα ευχάριστω, i guess.

    Με συγκίνησαν τα λόγια που γράφεις για τον Αλέξανδρο… δεν τον γνώριζα όμως η μνήμη του δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
    «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα», είχε γράψει ο Αντώνης Πανταζής… νόμιζω πως αυτό ισχύει στην περίπτωση του Gregory, όπως τον αποκαλείς κι εσύ.

    Την Τετάρτη το βράδυ, πέρασα τυχαία απο τη Μεσολογγίου… να σου πω την αλήθεια δεν είχα ξαναπεράσει, αν και συχνάζω Εξάρχεια. Ήθελα να πάω κι όλο το αμελούσα.
    Την Τετάρτη το πρωί είχα αλλάξει την φωτογραφία μου στο FB με αυτή: http://bouri.pblogs.gr/files/f/197399-n898235166_4848576_1957.jpg και ποιος να το φανταζόταν ότι θα γέμιζα με τόσα περίεργα συναισθήματα, βλέποντας την πλακέτα στον τοίχο.
    Ύστερα κάθησα με τη φίλη μου σ’ενα παγκάκι μερικά στενά πιο πάνω… μετά απο λίγο πέρασαν ΜΑΤ και στάθηκαν μπροστά μας. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω… 5 ήταν ακριβώς απέναντι μας λες και θα μας έστειναν στον τοίχο. «Είναι αστείο» σκέφτηκα και γέλασα. 2′ αργότερα, ενώ αποχωρούσαν, ένας από αυτούς γύρισε και μου είπε: Ποιό είναι το αστείο;
    ‘Ηθελα να του πω οτί αυτός ήταν ο αστείος. ‘Η μάλλον ο γελοίος. Η φάτσα του. Η δικιά του και όλων των υπολοίπων, που γουστάρουν την εξουσία, που γουστάρουν να το παίζουν υπεράνω, που μάλλον δεν είναι στα καλά τους για να γίνουν μπάτσοι, που μάλλον δεν είχαν άλλα όνειρα, εκτος απο το να βολευτούν ως αστυνομικοί και να φοβερίζουν με τις στολές και τα όπλα τους. Μετά σκέφτηκα όμως ότι δεν θα είχα καλά ξεμπερδέματα… Δεν ξεχνώ στιγμή τι συνέβει 2 χρόνια πριν.

    Anastacia  -  5/12/2010 στο 9:29 μμ


Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Gravatar
Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Twitter

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Twitter. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Ακύρωση

Σύνδεση με %s
Αρέσει σε %d bloggers: