Διασκέδαση ή Κίνδυνος τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ρόλων στο διαδίκτυο;;;

 

Σαν έφηβος και ταυτόχρονα παλιός παίκτης σε πολλά από τα Massive Multiplayer Online Role Playing Games (MMORPG ή περισσότερο γνωστά με τον όρο “Διαδικτυακά Παιχνίδια Ρόλων”) αποφάσισα να ανεβάσω ένα post για αυτά.

 

 

 

Γνωρίζω βέβαια, πως αν τα κατηγορήσω θα κατηγορηθώ και εγώ από τους χρήστες και θα “επαινεθώ” από τους old–school πατέρες των παιδιών που είναι με τις ώρες χωμένα μέσα στις οθόνες και τα παίζουν. Απο την άλλη αν τα υποστηρίξω θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Γι’ αυτόν τον λόγο θα προσπαθήσω να κρατήσω μια ενδιάμεση και όσο μπορώ μετριοπαθή στάση.    

 

 

Σε αυτά τα παιχνίδια ο χρήστης έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα σύμφωνο με τα γούστα του σε εμφάνιση και στυλ. Τα περισσότερα MMORPG (θα χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο) σου δίνουν την ευκαιρία να σε ταξιδέψουν μέσω του χαρακτήρα που έχεις επιλέξει σε ένα περίπου μεσαιωνικό και ταυτόχρονα υπερκόσμιο περιβάλλον με action μπόλικες μάχες μεταξύ χρηστών ή/και τεράτων που ελέγχονται από το PC.

 

Μετά από αυτή την πολύ συνοπτική παρουσίαση θα προσπαθήσω πολύ σύντομα να αναλύσω γιατί αυτά τα παιχνίδια είναι τόσο επιτυχημένα με πρωτοπόρο πάντα στο είδος και στην προτίμηση το WoW (World of Warcraft). Μία συνηθισμένη τακτική να προσελκύουν το κάθε άτομο που έχει ανάγκη από διασκέδαση και κοινωνικοποίηση είναι η συσσώρευση πολλών διαφορετικών χρηστών στο ίδιο περιβάλλον με την δυνατότητα  δημιουργίας σχέσεων (είτε φιλικών, είτε εχθρικών) και θέτοντας κοινούς στόχους όπως η κατατρόπωση ενός δυνατού τέρατος δυνατότερου από έναν παίκτη, αναγκάζοντας τον χρήστη στην κυριολεξία να κάνει γνωριμίες, συμμαχίες, φιλίες κλπ. Δηλαδή τον εντάσσουν σε μία ψεύτικη κοινωνία χωρίς πραγματικές σχέσεις, δίνοντας του την εντύπωση πως όντως ανήκει κάπου.

 

 

Αυτά τα παιχνίδια βασίζονται και στα φοβερά γραφικά τους που με πολυετή προσπάθεια δημιούργησαν οι εταιρείες. Συνήθως είναι 3D realistic virtual και πολύ φαντασμαγορικά. Τα σενάρια αυτών των παιχνιδιών έχουν δουλευθεί πολύ καλά με φαντασία και γερές βάσεις.

 

Δυστυχώς αυτό το “εθιστικό σπορ”, “κολλάει” τα παιδιά μπροστά στις οθόνες και τα ωθεί σε αντικοινωνικές συμπεριφορές και στην αποξένωση, επίσης τα απομακρύνει από την άθληση με τις επακόλουθες συνέπειες.

 

 

Προσωπικά δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, μάλλον επειδή έχω το “σύνδρομο” της βαρεμάρας, δηλαδή ενθουσιάζομαι πανεύκολα με κάτι αλλά μετά σιγά σιγά το βαριέμαι και αποσύρομαι δοκιμάζοντας στη συνέχεια κάτι καινούργιο.

Νομίζω πως αν έχεις την αίσθηση των άκρων δεν κινδυνεύεις από «ψύχωση» με οποιοδήποτε ελκυστικό παιχνίδι.                  

 

 

Ποια είναι η γνώμη σας;                         

 

 

 

 

 

Έφηβος