Η ΧΡΥΣΗ ΠΑΡΕΑ

 

Η ΧΡΥΣΗ

ΠΑΡΕΑ

Πέρα από μικροψυχίες, οπαδικές

μνησικακίες, φανατική τύφλωση και

τα παρόμοια, οφείλουμε να ομολο-

γήσουμε ότι στο φετινό ποδοσφαιρι-

κό πρωτάθλημα το νεοφανές είναι η

έξοχη παρέα των Νοτιοαμερικανών

του ΟΣΦΠ. Ντιόγκο – Μπελούτσι –

Λέτο – Ντουντού – Γκαλέτι δεν απο-

τελούν απλώς επιθετικό τιμ, ομάδα

κρούσεως που παίρνει νίκες, αλλά

μια ορχήστρα ορχηστρικών κινήσε-

ων που δεν απαντά σε κανέναν άλ-

λο σύλλογο.

Ο Βαλβέρδε ουσιαστικά παίζει με

δύο ομάδες. Μια ελληνική στην ά-

μυνα (Νικοπολίδης, Τοροσίδης,

Άντζας, Παπαδόπουλος, Πατσατζό-

γλου) και μια νοτιοαμερικάνικη

στην επίθεση. Πίσω δεν διακρίνου-

με κομψότητα· αέρος-αέρος ο

Άντζας, εδάφους-εδάφους ο Αβρα-

άμ, καταφέρνουν να στέκονται στο

ύψος και στο βάθος των περιστάσε-

ων. Από εκεί και μπροστά, αρχίζει

το βιρτουόζικο τσίρκο. Τι χαρακτη-

ρίζει την επιθετική πεντάδα του

Βαλβέρδε; Ποτέ δεν σηκώνουν την

μπάλα. Άπαξ και διαβούν τη σέντρα,

άρχεται μια επίθεση με δύο, τρεις,

πέντε και ενίοτε επτά μπαλιές. Τι ε-

πιθυμεί ο κάθε προπονητής; Να

φτάνουν οι κυνηγοί του στη μεγάλη

περιοχή με την μπάλα κάτω. Τι απε-

χθάνεται; Τις σέντρες απελπισίας,

που συνήθως κάνουν αμυντικούς

σαν τον Κυργιάκο ή τον Μαϊστόρο-

βιτς «ήρωες».

Είναι λοιπόν θέαμα αξιοθέατο ο

τρόπος που αυτά τα παιδιά υπερφα-

λαγγίζουν τον προσωπικό τους αντί-

παλο, η όσφρηση με την οποία ανα-

καλύπτουν τα κενά της άμυνας και

μετακομίζουν αστραπιαία στο σαλό-

νι της. Τόση γοητεία στην ενδοσυ-

νεννόηση, τέτοιο «μουσικό χαλί»

που συνοδεύεται και από αποτελε-

σματικότητα, είχαμε χρόνια να δού-

με. Τι θα έλεγε ο συμπαθής Τεν Κά-

τε με τη δική του επίθεση, η οποία

επτά φορές στις δέκα σεντράρει στα

τυφλά, αδυνατώντας να πλησιάσει

ορθόδοξα τα καρέ του αντιπάλου;

Όποιος ξέρει να αγοράσει το καλο-

καίρι χαίρεται τον χειμώνα.

 

 

Του Κωστή Παπαγιώργη

Ισόπεδος διάβαση

ΚτΕ 7.2.2009