Κυριακή πρωί στο Μέγαρο

          Η εμπειρία να παρακολουθήσω μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με συμμαθητές και την καθηγήτρια απο το τμήμα Γαλλικών καταγράφηκε στο κείμενο που ακολουθεί.

 

 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ 10 Φεβρουαρίου 2008 Αίθουσα Φίλων της Μουσικής Δύο φθινόπωρα και μία σουίτα ASTOR PIAZZOLA Φθινόπωρο στο Μπουένος Άιρες Σέρτζιου Ναστάσα βιολί  ANTONIO VIVALDI Κονσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε φα μείζονα, RV  293: «Φθινόπωρο» από τις Τέσσερις εποχές Allegro Adagio molto Allegro Σέρτζιου Ναστάσα βιολί  CHARLES HUBERT PARRY Μια αγγλική σουίτα (αποσπάσματα) Prelude In menuet style Saraband Caprice Pastoral Air Frolic ΚΑΜΕΡΑΤΑ – ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Μουσική διεύθυνση CHRISTOPHER WARREN-GREEN      Εισαγωγή – Παρουσίαση – Κείμενα εντύπου Έφη Αβέρωφ-Μιχαηλίδου

 

Μια Κυριακή πρωί στο Μέγαρο Μουσικής

 

Πρωί Κυριακής, στις 10 Φεβρουαρίου 2008, μερικά παιδιά από το τμήμα Γαλλικών της  κ. Μ………. είχαμε ραντεβού στο «Μέγαρο Μουσικής» για να παρακολουθήσουμε την προγραμματισμένη συναυλία. Μαζί μας και η καθηγήτριά μας η κ. Μ………

Κάτω από το τίτλο «Δύο φθινόπωρα και μία σουίτα» στον κύκλο συναυλιών του Μεγάρου «Κυριακή πρωί στο Μέγαρο», το πρόγραμμα περιελάβανε συναυλία της «Camerata – Ορχήστρα φίλων της μουσικής» με το tango του Astor Piazzola «Φθινόπωρο στο Μπουένος Άιρες», το concerto του Antonio Vivaldi «Κονσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε φα μείζονα,RV 293: “Φθινόπωρο” από τις Τέσσερις εποχές» και τέλος το έργο του Charlse Hubert Parry «Μια αγγλική σουίτα».

 

Όπως πάντα, το μέγαρο ήταν μεγαλοπρεπές και η «Αίθουσα Φίλων της Μουσικής» που δόθηκε η συναυλία ήταν εκθαμβωτική.

Ο σολίστας Σέρτζιου Ναστάσα ερμήνευσε με ευαισθησία τα σόλα και η ορχήστρα κάτω από την διεύθυνση του Christopher Warren Green δημιουργούσε  ήχο που σε μάγευε.

Η κ. Έφη Αβέρωφ-Μιχαηλίδου  έδινε πολύτιμες πληροφορίες πριν την εκτέλεση κάθε έργου πολλές από τις οποίες παραθέτω στα επόμενα κείμενα.

 

 

Εξαίσιο και θεσπέσιο ήταν το σύνολο των τριών έργων μα με συγκίνησε περισσότερο το concerto του Βιβάλντι και ειδικότερα το πρώτο μέρος, που μαζί με το πρώτο μέρος της «Άνοιξης» είναι, κατά τη γνώμη μου, τα πλέον όμορφα μέρη απ’ ολόκληρο το έργο «Τέσσερις εποχές». Ειδικά στο πρώτο μέρος από το «Φθινόπωρο» κλείνοντας τα μάτια σου «βλέπεις» τους χωρικούς να γιορτάζουν, με τραγούδια και χορούς, για την πλούσια σοδειά. Ο τραγοπόδαρος Βάκχος χορεύει ανάμεσά τους και ξεχειλίζει τα ποτήρια με κόκκινο κρασί. Είναι ένας τρελός φθινοπωρινός χορός που έχει σαν αποτέλεσμα την αφόρητη αλλά γλυκιά κούραση που οδηγεί τους χωρικούς στον ύπνο.

 

Ο Αργεντινός Άστορ Πιατσόλλα, που τον θεωρώ μεγάλο καλλιτέχνη, «δημιουργεί». Ένα τέτοιο «δημιούργημα» ακούσαμε την Κυριακή εκείνη. Ομολογώ πως δεν είχα παρακολουθήσει άλλη ζωντανή συναυλία με  έργο του Πιατσόλλα. Όμως αυτή η πρώτη φορά αποτυπώθηκε μέσα στο μυαλό μου, επειδή η παρτιτούρα του Πιατσόλλα σε συνδυασμό με την δεξιοτεχνία της ορχήστρας και την ακουστική της αίθουσας ενέπνεε το πάθος του ίδιου του καλλιτέχνη.

 

Η «Αγγλική σουίτα» του  συνθέτη Τσάρλς Χούβερ Πάρρυ  γέμισε την αίθουσα μουσικότητα μεστή από ρυθμική αίσθηση και ευαισθησία και μέσα από απλές αρμονίες μας χάρισε μοναδικές στιγμές.

~~~

 

ΚΑΜΕΡΑΤΑ – Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής

          Το 1991 ο Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής», αναγνωρίζοντας την ανάγκη δημιουργίας στην Ελλάδα μιας ορχήστρας δωματίου διεθνών προδιαγραφών, ίδρυσε σε συνεργασία με τον βιολιστή Δημήτρη Σέμση, εμψυχωτή τότε της Ελληνικής Καμεράτα, την «Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής».

          Την καλλιτεχνική διεύθυνση της νέας ορχήστρας δωματίου την ανέλαβε ο αρχιμουσικός Αλέξανδρος Μυράτ, ο οποίος, σε συνεργασία με τους είκοσι τέσσερις μόνιμους μουσικούς που την απαρτίζουν και που υποστηρίζουν με πάθος το έργο της, την ανέδειξε σε μουσικό σύνολο υψηλού επιπέδου, ικανό να υπηρετεί ευρύτατο φάσμα μουσικής, με ρεπερτόριο από το Μπαρόκ ως τον 21ο αιώνα, και από τη μουσική δωματίου ως την όπερα.

          Για την καλλιτεχνική περίοδο 2000-2001 ανέλαβε τη σκυτάλη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης της Καμεράτα ο διεθνούς φήμης αρχιμουσικός και ιδρυτής της περίφημης Ακαδημίας του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, ο σερ Νέβιλ Μάρρινερ, καθιερώνοντας την Ορχήστρα ως ένα από τα εκλεκτά σύνολα δωματίου της Ευρώπης. Από το φθινόπωρο του 2001 είναι επίτιμος πρόεδρός της. Μόνιμοι μαέστροι της ορχήστρας είναι ο Αλέξανδρος Μυράτ και ο άγγλος αρχιμουσικός Κρίστοφερ Ουώρρεν-Γκρην, που ανέλαβε τη θέση αυτή από το φθινόπωρο του 2004.

          Η Καμεράτα από την ίδρυσή της, εκτός από τις τακτικές εμφανίσεις της στο πλαίσιο των προγραμματισμένων εκδηλώσεων του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, έχει έντονη καλλιτεχνική παρουσία σε ολόκληρη την Ελλάδα και στο εξωτερικό (Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Ισπανία, Σουηδία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Κύπρο, Χονγκ Κονγκ). Από το 2003 συμμετέχει σε σημαντικά μουσικά φεστιβάλ στην Ευρώπη, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ κιθάρας στο Βελιγράδι, το Φεστιβάλ Νάανταλι στη Φινλανδία και το Φεστιβάλ Χάυντν στην Αυστρία και έχει εμφανιστεί στη Γερμανία στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που οργανώνει η Ακαδημία Μπαχ της Στουτγάρδης. Το 2006 (Διεθνές Έτος Μότσαρτ), η Καμεράτα πραγματοποίησε μεγάλη περιοδεία στην Αυστρία υπό τη διεύθυνση του επίτιμου προέδρου της σερ Νέβιλ Μάρρινερ, η οποία κορυφώθηκε με συναυλία στην περίφημη αίθουσα Μουζίκφεράιν της Βιέννης. Οι εμφανίσεις της ορχήστρας στην Αυστρία σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις σε κοινό και κριτικούς: «είναι μια εξαιρετική ορχήστρα δωματίου που αντέχει σε διεθνείς συγκρίσεις» (Martin Gasser, Kronen Zeitung/ Steierkrone, Γκρατς, 14 Ιουνίου 2006). «Ένα ορχηστρικό σύνολο το οποίο επιβάλλεται  με τη φρεσκάδα  και τον αυθόρμητο τρόπο παιξίματός του, και που εναρμονίζεται εξαιρετικά με τον Sir Neville» (Karlheinz Roschitz, Kronen Zeitung, Βιέννη, 13 Ιουνίου 2006).

          Με την Ορχήστρα έχουν συνεργαστεί διάσημοι μαέστροι και σολίστ της εποχής μας : Γεχούντι Μενουχίν, Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, Σαλβατόρε Ακκάρντο, Λεωνίδας Καβάκος, Ράντου Λούπου, Τζον Ουίλλιαμς, Τόμας  Άλλεν, Ματτίας Γκαίρνε, Φιλίπ  Αντρεμόν, Δημήτρης Σγούρος, Κρίστοφερ Χόκγουντ.

          Στις σημαντικές δραστηριότητες της Καμεράτα συγκαταλέγονται και εκπαιδευτικά προγράμματα ανά την Ελλάδα. Από το 2004 ξεκίνησε μια αξιόλογη σειρά συναυλιών στα γυμνάσια και λύκεια της πρωτεύουσας, σε συνεργασία με το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Επίσης, από το 2005 πραγματοποιεί ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα δημοτικά σχολεία.

          Αξιοσημείωτη είναι και η συμβολή της στην ελληνική μουσική δημιουργία: από την ίδρυσή της έχει παρουσιάσει σε πρώτη εκτέλεση και έχει ηχογραφήσει πολυάριθμα έργα ελλήνων συνθετών (Αντωνίου, Μικρούτσικου, Κουρουπού, Σισιλιάνου, Κουμεντάκη κ.ά.), πολλά  από τα οποία έχουν γραφτεί ειδικά για την Ορχήστρα, ενώ δραστηριοποιείται και στη διοργάνωση ειδικών εργαστηρίων για  νέους συνθέτες.

          Η πλούσια δισκογραφία της Καμεράτα περιλαμβάνει ηχογραφήσεις  που κυκλοφορούν από τις εταιρείες BMG, EMI Classics, Universal, ECM Records, Agora, και Artion Records. Έχει ηχογραφήσει επίσης μουσική για τον κινηματογράφο. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τη μουσική της Ελένης Καραϊνδρου για τη βραβευμένη στο Φεστιβάλ Κανών ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Μια αιωνιότητα και μία μέρα.

          Για το σύνολο του καλλιτεχνικού και εκπαιδευτικού της έργου η Καμεράτα έχει τιμηθεί με το Βραβείο Μουσικής της Ένωσης Ελλήνων Κριτικών (1996). Η Καμεράτα επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και από το Σύλλογο Οι Φίλοι της Μουσικής, ενώ υποστηρίζεται ενεργά από τον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

          Στην συναυλία που παρακολουθήσαμε την διεύθυνση της ορχήστρας την είχε ο Christopher Warren Green.   

                         

Ο σολίστας Σέρτζιου Ναστάσα

          Ο Ρουμάνος βιολονίστας Σέρτζιου Ναστάσα της «Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής» από το 1996 έχει δώσει συναυλίες με τις σημαντικότερες ορχήστρες της Ρουμανίας, καθώς και με την «Καμεράτα» σε πολλά σημαντικά φεστιβάλ στην Ελλάδα, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Κύπρο, το Χονγκ-Κονγκ κ.α. Έχει ερμηνεύσει πολλά έργα Ελλήνων συνθετών και έχει συνεργαστεί με αρχιμουσικούς όπως οι Σερ Νέβιλ Μάρρινερ, Νάιλ Κρίστοφερ Μαντλ κ.α.
          Παράλληλα έχει συμπράξει με φημισμένους σολίστ όπως οι Λεωνίδας Καβάκος, Δημήτρης Σγούρος, Μπρούνο Λέονταρντ Γκέμπερ, Μστισλάβ Ροστροπόβιτς και Ωγκυστέν.

 

 

 

 

Ο Άστορ Πιατσόλλα και το «Φθινόπωρο στο Μπουένος Άιρες» 

 

 

Μπαντονεόν

          Ο Άστορ Πιατσόλλα (1921-1992), νέος έπαιζε τάνγκο σε νυχτερινά κέντρα και μπαρ,  διακρίθηκε δε στο μπαντονεόν, ένα πνευστό τετραγωνισμένο όργανο που μοιάζει στο ακορντεόν και είναι πολύ δημοφιλές στην Αργεντινή.

          Αργότερα μελέτησε κλασική μουσική.

          Θεωρείται ότι έφερε επανάσταση στον κόσμο του τάνγκο καθώς συνδυάζει τάνγκο με επιρροές από τζαζ και κλασική μουσική. Μπορεί κανείς να πει ότι ο Πιατσόλλα δημιούργησε ένα καινούργιο στιλ, που διατηρούσε ωστόσο το ρομαντισμό, το πάθος και την ένταση του παραδοσιακού τάνγκο.

Η τελευταία συναυλία του Astor Piazzolla ήταν με την "Ορχήστρα των Χρωμάτων" και διευθυντή ορχήστρας τον Μάνο Χατζιδάκι.

          Το τάνγκο είναι ένας χορός ιδιαίτερα εκφραστικός, γεμάτος πάθος, και αποτελεί πλέον εθνικό σύμβολο της Αργεντινής, στην οποία γεννήθηκε, αν και γρήγορα ξεπέρασε τα σύνορα της.

          Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, από όλους τους χορούς που χορεύονταν σε αίθουσες χορού, το τάνγκο ήταν ο πιο δημοφιλής.

 

          Στο Λονδίνο μάλιστα, που όπως είναι γνωστό όλοι πίνουν στις 5 το απόγευμα το τσάι τους, οργάνωναν τσάγια στα οποία διασκέδαζαν χορεύοντας τάνγκο.

          Το τάνγκο χορεύεται σε ζευγάρια. Τις πρωτοβουλίες τις παίρνει ο άνδρας και η γυναίκα ακολουθεί. Το τάνγκο μουσικά έχει αργό διμερή ρυθμό (4/8 ή 4/4 σε 2 μέρη). Συναισθηματικά αποπνέει πάθος, ευαισθησία,  λαγνεία, νεύρο, κοφτή εναλλαγή συναισθημάτων.

          Τo «Φθινόπωρο στο Μπουένος Άιρες» έχει όλα τα χαρακτηριστικά που έχει ένα τάνγκο της σχολής του  Πατσιόλλα. Το τζάζικο τάνγκο που καθιέρωσε ο Πιατσόλλα αναπνέει τον αέρα του Buenos Aires. Έχει όμως στραμμένο το βλέμμα του στη Νέα Υόρκη, όπου ο ίδιος αναζήτησε την τύχη του. Ο Πιατσόλλα υπήρξε νευρικός, πεισματάρης και ανυπόμονος, έδωσε όμως στο τάνγκο, την ευρωπαϊκή τζάζ διάστασή του και το έκανε γνωστό και στο τελευταίο μέρος του κόσμου.

 

 

 

Ο Αντόνιο Βιβάλντι και το «Φθινόπωρο» από τις «Τέσσερις εποχές»

          O Αντόνιο Βιβάλντι γεννήθηκε το 1678 στην Ιταλία. Ο πατέρας του ήταν εκπαιδευμένος φούρναρης με μουσικά ενδιαφέροντα και αργότερα έγινε βιολονίστας και ιμπρεσάριος όπερας. Λόγω αυτής της συγκυρίας ο γιος, Αντόνιο Βιβάλντι, που γεννήθηκε στη Βενετία, χλευαζόταν ότι «ξεφουρνίζει» σωρηδόν μουσική όπως ο πατέρας του ξεφούρνιζε ψωμιά.

          Το έργο του Βιβάλντι είναι όμως πολύ σημαντικό στον κόσμο της μουσικής, παρ’ ότι ο ασθενικός νεαρός ιερωμένος δεν έδινε αρχικά την εντύπωση σπουδαίου μουσικού σπούδασε μουσική και εκπαιδεύτηκε για ιερωμένος.

          Χειροτονήθηκε το 1703 και παράλληλα έγινε δάσκαλος βιολιού στο εκκλησιαστικό ορφανοτροφείο και στο σχολείο άπορων κοριτσιών. Λόγω της ασθενικότητάς του (είχε άσθμα και ίσως καρδιακά προβλήματα) απηλάγει από την υποχρέωση να εκτελεί τη λειτουργία και το 1716 που είχε γίνει ήδη ευρύτερα γνωστός ως δεξιοτέχνης του βιολιού και συνθέτης, προβιβάστηκε σε διευθυντή συναυλιών.  

          Εκτός από τις υποχρεώσεις του ως δάσκαλος βιολιού, ο «κόκκινος παπάς» έπρεπε να συνθέτει τουλάχιστον δύο κοντσέρτα το μήνα για τις συναυλίες που οργάνωνε το Ορφανοτροφείο για το κοινό της Βενετίας και για ακροατές που ερχόντουσαν από διάφορα μέρη της Ευρώπης. Τα κοντσέρτα εκτελούνταν από τις προχωρημένες μαθήτριες της σχολής, και η δυσκολία στην εκτέλεση τους δηλώνει το υψηλό επίπεδο των μαθητριών.

          Ο Βιβάλντι εντάσσεται στην περίοδο του Μπαρόκ. Εκείνη την εποχή στην ορχήστρα χρησιμοποιούσαν πολύ το κονσέρτο γκρόσο (πρώιμη μικρή συμφωνική ορχήστρα περίπου όπως την ξέρουμε σήμερα αλλά με βάρος στα έγχορδα) καθώς και το μπάσο κοντίνουο (συνήθως το τσέμπαλο όπου έπαιζε τον αρμονικό ιστό ακολουθώντας το βάσιμο της αρμονίας όπως το υπαγόρευε ο συνθέτης). Ο Βιβάλντι έτεινε βασικά προς το ομόφωνο ύφος το οποίο και χρησιμοποίησε στα έργα του με μεγάλη επιτυχία. Τα κοντσέρτα του είναι αρκετά δεξιοτεχνικού χαρακτήρα και χρησιμοποιούν το σολιστικό όργανο και την ορχήστρα σαν «ανταγωνιστές», με μία δραματική διάσταση καινούργια για την εποχή εκείνη. Εξάλλου ήταν από τους πρώτους που εξερεύνησε τη μορφή του κονσέρτου σε βάθος.

          Το μοναδικό ύφος του Βιβάλντι έφερε επανάσταση στο ευρωπαϊκό μουσικό πανόραμα του πρώτου μισού του 18ου αιώνα. Η ρυθμική δύναμη και η αχαλίνωτη φαντασία του τον κατατάσσουν στην πρώτη θέση της ιταλικής οργανικής μουσικής.
Έχει αφήσει μεγάλης έκτασης έργο : 40 όπερες, 3 ορατόρια, 50 θρησκευτικές συνθέσεις, 50 κοσμικές καντάτες και σερενάτες, 100 σονάτες καθώς και 500 κοντσέρτα και συμφωνίες για τα οποία έχει μείνει γνωστός μέχρι σήμερα.

          Το πιο γνωστό του έργο είναι οι «Τέσσερις εποχές» που έγραψε για την ορχήστρα των κοριτσιών του Ορφανοτροφείου της Πιετά.

          Οι περισσότεροι από μας σκεφτόμαστε τις «Τέσσερις εποχές» σαν έναν ύμνο για τη φύση και -ως εκ τούτου- θα μπορούσαμε να φανταστούμε το συνθέτη ως μέγιστο φυσιολάτρη. Πώς θα μπορούσε, όμως, να συμβαίνει αυτό σε έναν άνθρωπο που έπασχε από βρογχικό άσθμα; Μήπως οι «Τέσσερις εποχές» είναι κάτι περισσότερο από μια γλαφυρή αναπαράσταση της φύσης;

          Οι «Τέσσερις εποχές» είναι ένας κύκλος από τέσσερα κονσέρτα για σόλο βιολί και ορχήστρα εγχόρδων.

          Το «Φθινόπωρο», όπως και τα άλλα κονσέρτα, βασίζεται σε ένα ποίημα, πιθανώς γραμμένο από τον ίδιο τον Βιβάλντι, το οποίο περιγράφει φθινοπωρινές σκηνές. Οι στίχοι του ποιήματος είναι γραμμένοι πάνω στην παρτιτούρα.

          Το κονσέρτο έχει τρία μέρη, όσες και οι στροφές του ποιήματος, δηλαδή κάθε στροφή αντιστοιχεί σε ένα από τα μέρη. Αυτό είναι το ποίημα:

 

«Οι χωρικοί γιορτάζουν με χορούς και τραγούδια τις χαρές μιας πλούσιας και καρποφόρας σοδειάς. Μεθυσμένοι από το ποτό του Βάκχου τελειώνουν το γλέντι τους και αποκοιμούνται.	1° μέρος
Τελικά όλοι σταματούν να τραγουδούν και να χορεύουν. Ο αέρας είναι ευχάριστος και η εποχή τους προσκαλεί όλους σε ένα γλυκύτατο ύπνο.	2° μέρος
Την αυγή, οι κυνηγοί ξεκινούν με τουφέκια και σκυλιά και κυνηγετικά κόρνα. Το θήραμα ξεφεύγει. Οι κυνηγοί ακολουθούν τα ίχνη του. Το   ζώο,  τρομοκρατημένο   και   εξασθενημένο  από  το  δυνατό θόρυβο των τουφεκιών και των σκυλιών, τραυματισμένο και αδύναμο πια να δραπετεύσει, πεθαίνει…».	3° μέρος

 

 

  

Τεσσερις Εποχες

 

Στη Βικιπαίδεια και στη διεύθυνση http://en.wikipedia.org/wiki/Antonio_Vivaldi μπορείτε να ακούσετε πολλά από τα έργα του Βιβάλντι και μάλιστα και τα δώδεκα μέρη από τις «τέσσερις εποχές».

 

 

 

Ο Τσάρλς Χούβερ Πάρρυ και η «Μια αγγλική σουίτα»

          H σύνθεση της σουίτας που παρακολουθήσαμε ξεκίνησε το 1914, έμελλε όμως να μείνει ανολοκλήρωτη μέχρι το θάνατο του, το 1918. Η τελική μορφή του έργου όπως δηλαδή το γνωρίζουμε σήμερα, οφείλεται στη γραμματέα του, Έμιλυ Ντάιαμοντ, η οποία μετά το θάνατο του συνθέτη, έβαλε σε μία σειρά τα οχτώ στο σύνολό τους, μέρη της σουίτας δίνοντας μάλιστα τους τίτλους σε δύο από αυτά.

          Η σουίτα, που σημαίνει σειρά, ακολουθία, είναι ένα έργο που αποτελείται από διάφορα κομμάτια, και που το καθένα από αυτά βασίζεται στο ρυθμικό σχήμα ενός χορού. Είναι δηλαδή σαν μια σειρά από χορούς. Κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια έχει διαφορετική κίνηση (τέμπο) από το προηγούμενο και από το επόμενο, δηλαδή ένα αργό κομμάτι ακολουθείται από ένα γρήγορο, το οποίο ακολουθεί ένα μέτρια γρήγορο κλπ.

          Η «Αγγλική σουίτα» του Άγγλου συνθέτη Πάρρυ περιλαμβάνει επτά σύντομα κομμάτια. Στη εκδήλωση ακούσαμε τα πέντε από αυτά.

 

 

 

 

~~~ 

 
Πηγές
Έφη Αβέρωφ-Μιχαηλίδου  (Εισαγωγή – Παρουσίαση – Κείμενα εντύπου της συναυλίας του Μεγάρου)
Παύλος Βεντούρας (Διευθυντής Ωδείου «Νικόλαος Μάντζαρος» http://www.mantzaros.gr)
http://www.artissimo.gr/greek/cm_composersx/Antoniox_Vivaldix.htm
Βικιπαίδεια http://en.wikipedia.org/wiki/Antonio_Vivaldi 
Μουσικό Σχολείο Λαμίας  http://mslamias.blogspot.com/2008/01/blog-post_28.html
http://sfrang.com/selides/mm1/html/Vivaldi.htm
http://www.amity.gr/mousika/tango/tangodoc.html