Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Νίκο Περάκη

Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008 με αφορμή την τελευταία ταινία του κ. Περάκη «Ψυχραιμία».  Χρονικά ήταν μετά τα γεγονότα στα Ζωνιανά και λίγο μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του κ. Ζαχόπουλου.
Το κείμενο είναι γεμάτο απο το μοναδικό χιούμορ του κ. Περάκη.

Αθήνα 3.2.2008

Ερώτηση : Στις ταινίες σας εμφανίζονται και δρουν με ταχύτητα πολλά πρόσωπα δίχως να έχει γίνει πλήρης περιγραφή τους. Είναι δύσκολο για τον θεατή να επεξεργαστεί όλα τα δεδομένα! Γιατί χρησιμοποιείτε μια τέτοια μέθοδο; Είναι η περιγραφή της πραγματικής ζωής που όλα γίνονται γρήγορα και δεν μπαίνουμε στον κόπο να γνωρίσουμε πραγματικά τους διπλανούς μας;

Απάντηση : Πιστεύω ότι είναι πιο ενδιαφέρον να γνωρίσεις τις πτυχές από ένα χαρακτήρα κατά την διάρκεια της ταινίας, πόσο μάλλον αφού κι αυτός μπορεί να αλλάζει και να εξελίσσεται. 

* Υπάρχουν ιδανικοί γονείς;

Ερώτηση : Η «Ψυχραιμία» είναι μια ταινία που διαπραγματεύεται τις σχέσεις γονέων παιδιών. Μια κορύφωση είναι τη στιγμή που ο Τζώρτζης σκοτώνει τον πατέρα του. Είναι μια συμβολική σκηνή που περιγράφει την ενηλικίωση του Τζώρτζη; Πιστεύετε ότι είναι η μόνη λύση, η εξαφάνιση του πατέρα Μάνδρακα;

Απάντηση : Δεν είναι καν λύση και η πράξη της πατροκτονίας είναι συμβολική. Ο Τζώρτζης έχει την ατυχία να έχει πατέρα ένα τυραννικό κι αδίστακτο άνθρωπο που εκβιάζει ηθικά και προτρέπει τον γιο του να διαπράξει ένα έγκλημα. Κι οι άλλοι νέοι της παρέας, είναι κι αυτοί λίγο πολύ θύματα της κοινωνικής συμπεριφοράς των γονιών τους, αλλά έχουν αναπτύξει δικό τους κριτήριο και  τους αντιμετωπίζουν, άλλοι με μοιρολατρική επιείκεια ή με σκληρό κυνισμό. Ευτυχώς που δεν κυκλοφορούμε με πιστόλια στην κωλότσεπη, γιατί πολλά παιδιά θα μέναν ορφανά.

Ερώτηση : Νομίζετε ότι υπάρχουν ιδανικοί γονείς; Πως μπορεί να είναι αυτοί;

Απάντηση : Σίγουρα υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα και χιλιάδες που το προσπαθούν. Είναι ικανοί ακόμη και να παρανομήσουν για να εξασφαλίσουν ένα καλό μέλλον για παιδιά τους. Τα παιδιά των άλλων εννοείται δεν τους ενδιαφέρουν τόσο πολύ.

Ερώτηση : Έχετε έναν γιο στην ηλικία μου, τον Κωστή. Νομίζετε ότι είναι τυχερός που ζει αυτήν την εποχή; Ήταν καλύτερα παλιότερα, όταν είσαστε εσείς στην ηλικία μας;

Απάντηση : Πολύ καλύτερα, για τους γονείς.  Όχι απαραίτητα και για τα παιδιά. Φαντάσου ότι οι γονείς φώναζαν στα παιδιά να μην τρώγουν τα ρεβίθια των αδερφιών τους και να σβήσουν το τρανζιστοράκι και το φως για να κοιμηθούν.  Σήμερα έχετε πιο εύκολη πρόσβαση και στην ψυχαγωγία και στην πληροφορία και γι’ αυτό πιστεύω ότι μπορείτε να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι και πολίτες.

* Τ’ αγαθά κόποις κτώνται;

Ερώτηση : Ισχύει σήμερα το αρχαίο ρητό «τ’ αγαθά κόποις κτώνται»;

Απάντηση : Το ρητό ισχύει, αν και άλλοι κοπιάζουν περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Αλλ’ αυτό το είχαν καταλάβει και οι αρχαίοι πρόγονοί μας και απασχολούσαν σκλάβους, ενώ εμείς τους πληρώνουμε και το ΙΚΑ, έτσι λέει τουλάχιστον ο νόμος. Στο μεταξύ έχουμε βέβαια ανακαλύψει κι άλλους τρόπους απόκτησης αγαθών, όπως είναι τα καταναλωτικά δάνεια, αλλά αυτά είναι μόνο για τους αγαθούς ή για όσους έχουν και περιμένουν να κληρονομήσουν καμιά θεία…

Ερώτηση : Στην Ελλάδα και μάλιστα στην τηλεόραση ακούμε πολλά λόγια για ενοχή, αλλά τελικά δεν κατηγορείται κανένας! Μάλιστα αν το αντικείμενο αφορά εκατομμύρια ευρώ σπάνια κάποιος ενοχοποιείται. Αντίθετα αν κάποιος, επειδή πεινάει, κλέψει ένα καρβέλι ψωμί και ξύλο θα φάει και φυλακή θα μπει. Είναι κάπως έτσι;

Απάντηση : Μάλλον βλέπεις πολλή τηλεόραση και μπερδεύεις τα σίριαλ με τα δελτία ειδήσεων που μοιάζουν κι αυτά με σίριαλ. Η αλήθεια είναι ότι η τηλεόραση, πολύ συχνά υπερθεματίζει και σκανδαλολογεί για να προσελκύσει θεατές, ενώ με την ίδια ευκολία ξεχνά ένα θέμα όταν το ξεζουμίσει. Το ότι κάποιος τηλεοπτικά ενοχοποιημένος δεν καταδικάζεται, αυτό είναι θέμα της αστυνομίας που τον έπιασε και της δικαιοσύνης που θα τον δικάσει. Πάντως αν κάποιος κλέψει ένα καρβέλι για να το φάει, το πολύ πολύ να εισπράξει καμιά καρπαζιά από τον φούρναρη, αλλά δεν πρόκειται να πάει φυλακή, ιδίως αν το φάει μέσα στον φούρνο.  Τόσο χαλαρός είναι ο νόμος με τους φτωχούς, όσο και με τους πλούσιους, αλλά για άλλους λόγους που μπορεί να στους εξηγήσει κι ο πατέρας σου…

Ερώτηση : Πιστεύετε ότι δεν έχουμε πλέον ελπίδα σαν χώρα;

Απάντηση : Φυσικά και έχουμε. Δεν έχεις ακούσει τους πολιτικούς να λένε ότι σε σας τους νέους έχουμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας; Φυσικά αυτό το λένε στους νεολαίους στις κομματικές συγκεντρώσεις τους, αλλά το λένε για να τους ψηφίσουν και όλοι οι άλλοι νέοι… 

* Τι ωραία πισίνα που έχεις, το pH της να προσέχεις.

Ερώτηση : Ο «στόχος είναι τα λεφτά»; Μάλλον όχι, γιατί διάβασα ότι είπατε κάπου : “Εγώ μεγάλωσα με τραγούδια – ύμνους στη φτώχεια και τη μιζέρια, του τύπου: «Καμαρούλα μια σταλιά» ή το «Φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι». Μπορείτε να φανταστείτε πόσο υποφέρω, όταν ακούω την Τζούλια να τραγουδά: «Τι ωραία πισίνα που έχεις, το pH της να προσέχεις».”  Μου το εξηγείτε λίγο αυτό;

Απάντηση : Πράγματι μπορεί κανείς να με παρανοήσει και να νομίσει ότι υποφέρω, επειδή τραγουδά η καημένη η Τζούλια κι όχι με τον βάρβαρο στίχο του τραγουδιού, που φυσικά γράφτηκε έτσι μήπως και προσβάλλει την αισθητική του «άκρατου» καταναλωτή. Αλλά βλέπεις, ότι τελικά το όνειρο της πισίνας είναι πιο δυνατό από όποιο αυτοσαρκασμό. Πολλοί σοβαροφανείς προοδευτικοί που είδαν το κλιπάκι στο YouTube τα έβαλαν με την Τζούλια που παντρεύεται κάποιον μόνο επειδή της προσφέρει τα πλούτια του κι επειδή το είπε κι ο μπαμπάς και η μαμά.

 

 

 Ερώτηση : Ήταν μεγάλη επιτυχία σας τα Ζωνιανά. Για την «πρόβλεψη» λέω. Αλλά λίγο ακούστηκε ότι τα Ζωνιανά ήταν παρόντα και στις «Σειρήνες» και μάλιστα υπήρχαν εκεί όλα τα απαραίτητα και αναγκαία στοιχεία. Επίσης να θυμίσω ότι είστε «κομιστής» ροζ βιντεοκασέτας από την εποχή της «Θηλυκής Εταιρείας» (την είδα από DVD εφημερίδας) που μάλιστα είχε και επιτυχημένη αυτοκτονία.

Απάντηση : Τα ροζ διλήμματα και την αυτοκτονία ενός δημόσιου λειτουργού, πιο συγκεκριμένα ενός απελπισμένου ανακριτή, θα την δεις καλύτερα στον πιο παλιό «Προστάτη Οικογενείας». Εκεί έμπλεκε ένας νεαρός κι αφελής συγγραφέας με τον θαυμαστό κόσμο των μοιραίων γυναικών, των μεγαλόσχημων εργολάβων και των ΜΜΕ. Έβλεπε τις βαλίτσες με τα χρήματα να αλλάζουν χέρια και τους πρωταγωνιστές να συνωστίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Όλα αυτά συνέβαιναν πριν από δέκα χρόνια, αλλά όπως βλέπεις η ζωή μιμείται την τέχνη ή οι ιστορίες επαναλαμβάνονται, όπως και τα τελευταία συμβάντα στα Ζωνιανά, τα οποία είναι μια πολύ παλιά υπόθεση για τον τύπο, που απλά δεν θα είχε δει το  φως της τηλεόρασης, αν δεν είχε βρει το βόλι ένα άτυχο ΕΚΑΜήτη.

 

* Μπορώ να κληρονομήσω λίγη λαμογιά;

Ερώτηση : Να κλείσουμε με χιούμορ. Πιστεύετε ότι η λαμογιά κληρονομείταιή είναι αποτέλεσμα εκπαίδευσης; Γιατί αν κληρονομείται δεν έχουμε καμία ελπίδα ούτε εγώ ούτε ο Κωστής (γέλια).

Απάντηση : Φοβάσαι ότι δεν θα σας κληρονομήσουμε αρκετή λαμογιά στο DNA σας; Η λαμογιά δεν είναι ούτε εξυπνάδα ούτε μαγκιά κι έχει και κοντά ποδάρια. Παρακολουθείς φαντάζομαι πως ξεφτιλίζονται τώρα τελευταία λειτουργοί και υπουργοί, που δεν έκαναν τίποτε χειρότερο απ΄ ότι κάνουν χιλιάδες ανέντιμοι συμπολίτες τους. Παρακάλα καλύτερα να σας κληρονομήσουμε αρκετό ένστικτο και αντανακλαστικά για να την αντιμετωπίσετε, όταν την βρείτε μπροστά σας και να μην χάσετε ποτέ την αυτοεκτίμησή σας.

Έφηβος : Σας ευχαριστώ.

Νίκος Περάκης : Τον γνωστό ή άγνωστο θεό που κρατά ξεκάρφωτα τα κεραμίδια μας.

~~~

Νίκος Περάκης

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1944. Σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου και εργάστηκε σαν ντεκορατέρ και ενδυματολόγος σε πολλές γερμανικές παραγωγές: LINA BRAAKE, BERLINGER, TAUGENIGHTS, FELIX KRULL των Brustellin και Sinkel. FRANZ BLUM, ΜΑΝΝ AUF MAUER του Reinhardt Hauft και STROHFEUER, ΤΙΝ DRUM τoυ Volker Schloendorft. Είναι σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός.

 

 

    
ΦIΛMOΓPAΦIA

1971 DasGoldeneDing
1972 DieWohngenossin
1976 BomberundPaganini
1979 MiloMilo
1982 Άρπα Colla
1984 Λούφα και παραλλαγή
1987 Bίος και πολιτεία
1994 Πόλις (δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ)
1997 Προστάτης Oικογενείας
1999 Θηλυκή εταιρεία

2001 Φούσκα
2002 Η Λίζα και όλες οι άλλες
2004 Σειρήνες στο Αιγαίο
2007 Ψυχραιμία